زمستانم

از تابستان گریزانم...

زمستان را عاشقانه میپرستم؛

تابستان را با تمام کینه و دشمنی ام یاد میبکنم...

عاشق زمستانی هستم که گرمی عشق را به من هدیه داد

تا

تابستانی که خیانت و سردی وجدایی را در اقبالم نوشت...

قدم زدم روی برگ های زرد و زیبای پاییزی را به گل و سبزه ی بهار ترجیح میدهم.

بهاری که بوی نفرت و شکست میدهد...

هنوز هم گرمای زیر کرسی را به گرمای بخاری های صنعتی که بوی نابودی میدهد ترجیح میدهم.

کرسی هایی که نشان از انسانیت دارد و مرا به یاد تو می اندازد...

هنوز هم تورا با وجود تمام شکست هایت و گذسته ی غم باری که توسط همین انسان ها رقم خورد دوست میدارم

تا

دختری که گذشته ی به ظاهر سالم دارد و همین انسان ها مهر تاییدش را میزنند.

هنوز هم کوهستان های روستایت را دوست میدارم تا شهر آلوده ی خودم...

من عاشق زمستانم

زمستانی که پاییزش با تو سر شد.

قدم ها و بوسه های پاییزی زیر باران مطهرش.

گرمی دستانت در زمستان و عاشقانه نگاه کردنت در کوهستان عشق و امیدمان...

در یلدا،یلند ترین شب سال عاشقت شدم

و

در کوتاه ترین روز سال تقدیر جدایمان کرد...

                   هنوز هم زن رویاهای من _با وجود تمام گذشته ی طرد شده ات_ تو هستی...

                                                          آرمان