اولین فصل کتاب نود و ششم

این چند کتاب پایانی منتهی به این کتاب همه بوی غم میدهد.

ماه ها و سال هاست که جنس نوشته هایم خسته کننده شده است.

اهل اغراق و ناله و شیون نیستم.

نمی گویم که صبح تا شب گوشه ی خانه زانوی غم بغل کرده ام یا قیافه ام شکسته و پژمرده شده است.

اتفاقادر بیرون خلوتم یک پسر سر به هوای بی دغدغه ام؛ولی سال هاست که هیچ صدا و بویی آرامم نمیکند...

نه میلی به حافظ دارم و نه رغبتی به فروغ نشان می دهم.

گویا خودم دیوان نانوشته ی شاعری هستم که در وزن و قافیه ی زندگی اش مانده است.

هنوز درون ذهن متروکم تو را تصور میکنم که لحظه ی تحویل سال با انگشتانت پیانو ام را نوازش میکنی و با لبخندت بهار را به من هدیه میکنی.(لبخندی با تلخی قهوه ی ترکمان)

حالا دیگر اگر در شروع سال روی بام خانه ام  هم برف بنشیند  تعجب نمی کنم.

گویا پایان فصل زندگی ام خزان است...

                                               ...

              سال نو بر همگی فرخنده باد